رنگ و خطوط در طراحی لباس

چشم با برخورد با خط پیامی را به مغز می رساند در نتیجه بدون امتداد خط حرکت کرده و مغز بدون توجه به اندازه واقعی خط مورد نظر آنرا درازتر تصور میکند .

طراحان لباس از این خصوصیت بهره گرفته  و برای زیبایی بیشتر لباس از خطوط مختلف استفاده می کنند .

برای این کار ابتدا باید تاثیر هر خط را بدانبم :

1- خط مایل باعث می شود که چشم در جهت بالا و پایین حرکت کرده و بلند تر به نظر می آید .

2- در خط شکسته که از پیوست خطوط مایل به شکل v  حاصل می شود چشم به روی شکل حر کت کرده و خیره می شود . از این مو ضوع برای جلب نظر قسمتی از یک لباس استفاده می شود . 

جوراب بافی در قزوین (میراث فرهنگی)

هانس ای.ولف در کتاب خود به نقل از یک پژوهشگر نساجی ایران می نویسد:

هرچقدر هم که اطلاعات ما درباره سایر جنبه های یک تمدن کم باشد،وقتی که به فن بافندگی و پیچیدگی و بیشمار همراه با مهارتی برخورد می کنیم، می توانیم استنباط کنیم که جامعه مورد بحث، بسیار پر مشغله و سطح زندگی آن بسیار پیشرفته بوده است، و هنگامی که روش های فنی این صنعت از یک جا، به جای دیگر منتقل شود، می توانیم نتیجه بگیریم که سایر کارهای فنی و هنری و احتمالا عقاید اقتصادی و سیاسی و معنوی نیز در همان جهت سیر کرده است.(وولف،155:1372 )

ایران در زمینه نساجی و بافندگی از موقعیت جغرافیایی مرکزی خود ،بهترین سود را برده است. ابریشم بافی در خاور دور، استفاده از پشم گوسفند برای بافت قالی توسط شبانان آسیای مرکزی، بافتن پشم و کتان توسط آشوری ها و کاربرد پنبه در نساجی بوسیله هندیان، از جمله تجربه هایی است که ایران درطول تمدن خود درافزایش دانش نساجی از آن بهره جسته است .ولی هرگاه بافنده  ایرانی روش جدیدی را اقتباس می کرد بی درنگ آن را با راه و روش خود تطبیق می داد و تلاش می کرد تا از لحاظ فنی آن را بهبود بخشد. اگر چه برخی اختراعات بنیادی در خارج از کشور به وجود آمده ، ولی اغلب، تکمیل آن در ایران صورت گرفته و ایران برتری خود رادر زمینه ی پارچه بافی به مدت بیش از 1500 سال حفظ کرده است(وولف هانس.ای، صنایع دستی کهن ایران،ترجمه سیروس ابراهیم زاده،نشر و آموزش انقلاب اسلامی ،تهران،1372) تاریخ  نساجی در ایران به آغاز عصر نو سنگی می رسد، در حفاری هایی که در سال های 1950در غاری نزدیک دریای خزر به عمل آمده، قطعات پارچه ی بافته شده ای از پشم  گوسفند و موی بز به دست آمده و با روش سال یابی کربن 14 معلوم شده که مربوط به 6500 سال ( با اختلاف 200 سال) ق.م است . دوک سره و خامه هایی در خانه های اولیه ی فلات ایران پیدا شد که تاریخ  آن به 5000 سال ق.م می رسد واین خود نشان دهنده ی آن است که این صنعت در آغاز عصر نو سنگی ادامه داشته است. نقش پارچه های روی دو تبر مسی که در حفاری نزدیک شوش کشف شده و مربوط به 3500تا 3000 سال ق.م است، نشان می دهد که بافندگی و حتی ریسندگی و قیچی کردن پشم در آن زمان متداول بوده است..(همان :153 ص)

جوراب بافی در قزوین

بافت جوراب های پشمین از قدیمی ترین دستبافته ها و هنر های سنتی استان قزوین به شمار می رود و تقریبا در تمامی مناطق استان، نظیر الموت (روستاهای اویرک، وشته،  علی آباد و ...) ،آبیک و ... بافته می شود.از انواع آن می توان به جوراب های ساق بلند، که بیشتر برای مردان کاربرد دارد و جوراب های ساق کوتاه که بیشتر برای زنان از آن استفاده می شود، اشاره کرد.

در برخی از مناطق جوراب ها کاملا ساده بافته شده، و در برخی نقاط مانند روستای "اورکن کرد" ،" گازرخان" و "کلنجین" بنا به سلیقه بافنده نقوشی روی آن انداخته می شود.جوراب پشمی در گویش محلی به نام های "جوراو" و "جورف" نیز معروف است. از انواع این دست بافته ها می توان به موارد زیر اشاره کرد.

جوراب ترمه

 نوعی جوراب پشمی که دارای نقوشی است که با استفاده از هفت رنگ بافته می شود و به علت استفاده از نخ های پشمی در رنگ های مختلف، بسیار ضخیم بوده و در زمستان های سرد مورد استفاده قرار می گیرد.

ارمنی باف

ارمنی باف نوعی جوراب ساده

ابزار و مواد اولیه:

جهت بافت از پنج میلة کوتاه فلزی یا چوبی استفاده می شود.همچنین در گذشته جوراب ها صرفا" با پشم بافته می شد، اما امروزه از کاموا نیز برای بافت استفاده می شود.

روش بافت:

در بافت جوراب از پنج میلة کوتاه بافتنی استفاده می شود که طول هر یک حداکثر 15 سانتی متر می باشد و به تناسب قسمت های مختلف جوراب، از دو تا پنج میله برای بافت استفاده می کنند. جوراب های بافته شده به این روش کاملا یکدست و بدون درز می باشند.

منبع :سایت میراث فرهنگی قزوین

تعریف جاجیم بافی

جاجیم بافی

معرفی و تعریف رشته

جاجیم پارچه ای ضخیم و کم عرض است که با استفاده از پودهای کلفت بافته میشود. رنگهای به کار رفته در جاجیم در 6 تا 8 رنگ و بیشتر از رنگهای سنتی و گیاهی و طرحها ی ساده وهندسی و اغلب به دو شکل راه راه و ستاره ای است.جاجیم ها اغلب به صورت نوارهایی با عرض 25 تا 30 سانتیمتر و طول 50 متر بافته میشوند. برای استفاده از جاجیم چند نوار کنار همدیگر دوخته میشوند تا پارچهای بزرگ فراهم شود.

سابقه فعالیت

   پیشینه نساجی در ایران به استناد  آثار مکشوفه در غاری نزدیک دریای خزر به حدود 6500 سال پیش از میلاد مسیح باز می گردد.

با توجه به کاربرد و رواج جاجیم بافی بر اساس نوع کاربرد آن در بین مردم استان و همچنین روایات نقل شده سابقه این هنر به طور دقیق مشخص نمی باشد. 

آینه کاری

تاریخچه

احتمالاً آینه یکی از نخستین ابزارهای دست ساخته آدمی است که با شناخت فلز و توانایی در پرداخت آن ساخته شده است.» (ریاضی، 1375 ، A) در قرآن کریم نیز در سوره ی یوسف (ع) به آینه اشاره می شود. می توان گفت با کشف آتش انسان را نسبت چگونه می توان از ذوب نمودن ریگ سفید رودخانه ای (سیلو) گلبولهای شیشه را به دست آورد.

در سده ی 13 ق/19 م که آینه کاری رواج و رونق و ظرافت و دقت بیشتری یافت، جامهای نازک آینه کاری در آلمان ساخته و به ایران فرستاده می شد. این جامها را آینه کاران ایرانی می توانستند به آسانی به اشکال هندسی دلخواه ببرند و به کار ببرند. در آغاز آینه کاری به صورت نصب جامهای یک پارچه بر بدنه بنا معمول بود. در چهل ستون اصفهان بر دیوار سر حوض، آینه ای بزرگ و شفاف نصب کرده بودند که «آینه چهل ستون نما»، یا «جهان نما» نامیده می شد و بزرگی و روشنی آن بدان حد بود که تصویر مردمی که از «درب» وارد می شدند، در آینه دیده می شد. سپس قطعه های آینه به تدریج کوچکتر گردید تا آنکه در پایان سده ی 13ق/ 19م قطعه های کوچک آینه به شکل مثلث، لوزی، شش گوش و جز آن درآمد و هنرمندان آنها را به صورت الماس تراش به کار می برند. 

موج بافی

تاریخچه

نساجی سنتی از جمله صنایعی است که با قدمت طولانی از پیشینه‌ای کهن برخوردار است و از ابتدای خلقت انسانها جهت پوشش تن و مصون ماندن از سرما و گرما تدابیری بسیار اندیشیده‌اند، منجمله استفاده از برگ گیاهان، پوست حیوانات و .. ... کم کم با افزایش تکامل، بشر با فکر و اندیشه ازطریق مختلف جهت پوشش بیشتر و بهتر، اقدام لازمه را به مرحله اجرا درآورد. از اینرو با ساخت وسایل و ابزار کار به صورت ابتدایی شروع به بافت پارچه نمودند که در این راه برای رسیدن به هدف از الیاف طبیعی و حیوانی استفاده می‌نمودند توده‌های الیاف را با دست می‌ریسیدند تا آنها را تبدیل به نخ کنند و سپس مبادرت به بافت پارچه نمایند.«هِرُدوت» مورخ معروف یونانی، از نساجی ایران در ادوار قبل از میلاد تعریف کرده و «فردوسی» شاعر بلندمرتبه از «جمشید» به عنوان مخترع دستگاه بافندگی یاد می‌کند.